نخستین چیزی که برای یک جوان در حال حرکت به سوی کمال ضرورت دارد، شناخت استعدادهای بالقوه خویش و بالفعل کردن آن ها است . در روایات چنین آمده است: من عرف نفسه فقد عرف ربه; هر که خود را شناخت، خدای خویش را می شناسد . پس هرکه خود را شناخت می تواند راه تکامل را بیابد و بپیماید . جوانانی که استعدادهای خویش را نشناختند و قدم در راه نهادند، هرگز به نتیجه مطلوب نرسیدند و راه به بیراهه بردند . چنین است که همه انبیا و اولیا انسان را به شناخت خویش امر کرده اند و سپس به قدم نهادن در راه تکامل فراخواندند . خوب است جوان عزیزی که می خواهد از جوانی اش بهره کامل برد، به مطالعه زندگی بزرگان نیز مشغول شود و به مشکلات و مصائب آن ها آگاهی یابد تا در مسیر حرکت خویش به سوی موفقیت یاس و ناامیدی به دل راه ندهد . زندگی بزرگان و به خصوص علمای دین اسلام بسیار آموزنده است . جوانی موفق است که بتواند از این حکایات چراغی برای راه خویش به سوی کمال و موفقیت مهیا کند و بدین وسیله مسیر پر پیچ و خم موفقیت را طی کند . جوانی که جهان و پیرامون خویش را بشناسد، هرگز اشتباها به سوی باطل حرکت نمی کند . امام صادق (ع) می فرماید: کسی که آگاه به زمانش باشد، اشتباهات بر او هجوم نمی آورد . آری، آگاهی به جهان پیرامون و مسائل آن موفقیت است . همچنین به کسب علم در دوران جوانی نیز بسیار سفارش شده است; چرا که انسان در دوران کودکی و نواجوانی بیش تر به دنبال سرگرمی ها و تفنن است و در پیری نیز نیروی کافی جهت کسب علم ندارد . پس تنها دوره ای که خوب می تواند این کار را انجام دهد و موفق شود، همان دوره شیرین جوانی است; زیرا هم از نظر قوای فکری توان دارد و هم از نظری قوای بدنی از نیروی کافی برخورداراست .
مهاجر
کاش می شد تا به آسمان پر کشید .
